पुण्यात काम करताना, माझं केबिन हॉस्पिटल परिसरांत तसं बरच उंचीवर होतं. तिथं पोचेपर्यंत धाप लागत असे. केबिनमध्ये गेल्यानंतर पहिलं काम म्हणजे लाईट लावणे आणि ए.सी. चालू करणे आणि मग कामाला सुरूवात. बऱ्याच वर्षांत अंगवळणी पडलेली ही सवय. त्यामुळे केबिनची खिडकी उघडून बघावं असं कधी सुचलच नाही.
एकदा डॅा. अनिल अवचटांकडे गेलो होतो. गप्पा मारतांना मी सहज म्हणालो, "टेम्प्रेचर फार वाढलंय. काहीच सुचत नाही. ए.सी. नसेल तर जीव तगमगतो." ते म्हणाले,'अरे खुप गरम व्हायला लागलं आणि खिडकीतून हवेची झुळूक आली की त्यात जो आनंद असतो तो निराळाच!" त्यांच हे वाक्य मनावर कोरले गेले . मनातल्या मनात म्हणालो, "खरंतर मनाची तयारीच नसते शरीराला थोडाही त्रास करून घेण्याची."
दुसरे दिवशी कामावर पोचलो.केबिन उघडले आणि जरा माझ्या अंगवळणी पडलेल्या सवयीत बदल केला. खिडकी उघडली, केबिनच दार उघडं ठेवलं. दिवसभर ना ए.सी. लावायला लागला ना ट्युब. बरं माझ्या समोरच्या केबिनमध्ये काम करणारा सहकारी म्हणाला,' सर, तुमच्या ह्या प्रयोगामुळे माझ्या रूमपर्यंत हवा खेळती आहे. आज फ्रेश वाटतय.'
-राजेश कापसे 9819915070
No comments:
Post a Comment